Te voet naar Amerika Het luchtalarm loeit als we weglopen: het is maandag 1 november 2021, 12.00 uur. Al onze bagage zit in de tassen op Corvo’s rug en in mijn rugzak. Eten voor vijf dagen, voer voor vijf dagen, (regen)kleding, EHBO, water, slaapzak, hooinet, enz. Ik zou deze week met mijn gymnasium 6 naar Rome gaan, maar de reis werd vanwege Corona gecanceld. In mijn planners had ik al rekening gehouden met mijn eigen afwezigheid, dus dit was het uitgerekende moment om verlof aan te vragen. Ik mocht! Omdat mijn man naast zijn werk de ‘boerderie’ zou runnen, had ik de kans om vijf dagen teruggeworpen te worden op mijzelf en mijn lieve zwarte parel, samen back to basic te leven en in de prachtige natuur van Drenthe en Friesland te verstillen… Het waait enorm, maar de zon schijnt, ik popel om te gaan lopen. We doorkruisen het Dwingelderveld, maar niet zonder slag of stoot. Om de haverklap raakt Corvo in paniek van iets onzichtbaars, vlucht weg in galop, waarbij ik hem probeer bij me te houden. Maar 500kg. levende paniek aan een touwtje is veel en ook voor mijzelf gevaarlijk. Ik vermoed dat de slaapzak bovenop zijn tassen de boosdoener is. Het is nét te hoog, nét teveel geluid met de wind erop. Ik kan de slaapzak eraf halen, maar ik aarzel: dan neem ik letterlijk zijn probleem over en dat wil ik niet. Ik besluit de route van deze dag in te korten en hem te gaan trainen. Dat lukt steeds beter, al blijft het tot ons eindpunt van die dag een beetje balanceren.
 Die avond besluit ik om tóch de slaapzak van hem over te nemen. Ik wil geen vijf dagen Corvo trainen, ik wil met hem wandelen en genieten.  De volgende dag lopen we door Dwingeloo, daarna naar Diever. Ergens staat Corvo stil, hij kijkt om zich heen. Ik kijk mee. Op de akker zie ik een beest, grijzig. Het lijkt wel een wolf! Ik verdrijf de gedachte, hoe kom ik daar nou bij! Ik denk er niet meer aan, tot ik aan het einde van de week berichten lees over een wolf in Diever. Misschien dus toch… Na de Drentsche hoofdvaart gevolgd te hebben gaan we door het bos naar het Drents-Friese Wold. De paden zijn pittig vanwege de diepe modder en de vele plassen. Corvo denkt dat hij er alleen springend goed doorheen kan komen, ik vind het hilarisch. We zijn allebei in opperbeste stemming en genieten enorm. Corvo’s leerpunt voor deze dag is vooral: hoe ga je om met takken die tegen je tassen aankomen en er soms zelfs aan blijven hangen? Na een flink aantal idiote panieksprongen, begin ik Corvo te belonen voor elke keer dat de takken zijn tassen raken. Ah, nu wordt het leuk, hoera voor de overhangende takken! Bij Paardencentrum De Drift in Dwingeloo krijgt Corvo een wei (de box is echt veel te klein) en ik een bed. Ik ga veel bij hem kijken, want hij staat helemaal alleen. Ik prut mijn eten in elkaar en geniet er enorm van. 
Bij de gedeelten met modder begint hij te begrijpen dat hij het beste vlak achter mij aan kan lopen (vrouwtje kiest haar pad best slim) óf helemaal aan de andere kant eromheen kan gaan. Dat laatste beloon ik steeds, want dat is wat ik graag zie: dat hij zijn eigen keuzes maakt en onafhankelijk is. De takken en de modder hoef ik na verloop van tijd niet meer te belonen, zelfs niet met een ‘netjes’ of een ‘super’. Als hij het zelf toch een beloning waard vindt, merk ik vanzelf zijn neus bij mijn snoeptasje… | |
Na een fantastische wandeling arriveren we bij Park Drentheland in Zorgvlied, waar Corvo eerst een wei en daarna een heerlijk ruime box krijgt. Ik heb een trekkershut en een mega toiletgebouw voor mij alleen, aangezien het kampeerseizoen voorbij is.  Op woensdag wandelen we door Friesland. Via de Kale Duinen dwars door Appelscha. Een klein meisje bonst op het raam, haar gezicht straalt. Corvo staat stil en kijkt naar haar, hij houdt van kinderen. Even verderop zijn er meer zwaaiende kinderen en kinderen die ‘Kijk nou, een paard in de straat!’ schreeuwen. We arriveren bij De Flint in Fochteloo. Corvo krijgt een paddockje en voor de nacht een box, helemaal alleen, weg van de andere paarden. Ik heb het er moeilijk mee. Hij doet alles zo goed, rotondes, drukke wegen, bruggen, grootverkeer… en dan zet ik hem in een hok van staal, waarin hij zich net kan omdraaien. Ik heb geen keuze en leg het hem uit. Op hoop van zegen. Om zes uur ’s morgens ben ik weer bij hem. Hij kijkt mij lief en rustig aan, maar popelt duidelijk om eruit te gaan. Ik geef hem heerlijk warme slobber en nog wat extra hooi. Ik wil vertrekken zodra het licht genoeg is, dit wordt onze langste dag. Corvo heeft elke dag zin om weer te gaan lopen. Ik verwonder me over het vertrouwen dat hij in mij heeft. Als hij bij ‘vrouwtje’ is, is het goed, zo simpel is het voor hem. 
Deze donderdag begint mistig, maar ook dat is schitterend, vooral vanwege al het water op het Fochteloërveen. Bij Veenhuizen stuit ik op een verkeersbord: verboden wegens wegwerkzaamheden. De gedachte ‘Het meeste van wat wij vrezen, gebeurt niet’ maakt dat ik toch verderloop. Na een kilometer kom ik erachter dat ‘het meeste’ iets anders is dan ‘alles’: we belanden in een enorm asfalteringsproject, er is geen enkele mogelijkheid om verder te gaan. Ik begin met Corvo door de Koloniën van Weldadigheid te slingeren (ik las daarover het prachtige boek ‘Het pauperparadijs’) en beland uiteindelijk ongeveer waar ik wilde uitkomen. Nieuw deze dag is dat Corvo regelmatig vóór mij gaat lopen. Zodra het pad duidelijk zichtbaar is, neemt hij het voortouw. Ik loop naast zijn linkerbil, het touw losjes vast. Wat ben ik trots op hem, wat een ontwikkeling weer in zelfverzekerdheid!  We wandelen door naar Peest, waar we aankomen bij het Seinhuisje en allerhartelijkst ontvangen worden door Trientje. We brengen Corvo naar een waar paradijs vlakbij, waar hij een wei en een buitenrijbak krijgt (hij rolt zich direct uitgebreid tot hij een schimmel lijkt), vrienden wordt met de IJslanders en de Shetlanders en mij compleet vergeet. Ik gun het hem! Zijn gastheer en -vrouw lijken regelrecht uit het blad Landleven weggewandeld, het zijn fantastische mensen die duidelijk intens van het Drentsche goede leven genieten. Ik hoef daar niets meer, ze nemen me alle zorg uit handen. De man van Trientje heeft snert gemaakt en ik geniet ervan als was ik één van mijn varkens: ik kan mijn geluk niet op. Ik heb een heel huisje en de volgende ochtend een overdadig ontbijt. Als ik Corvo ga halen, komt hij voor het eerst niet op mij afstuiven, zo goed heeft hij het naar zijn zin!  Gelukkig loopt hij even later weer vrolijk met me mee. Ons laatste stuk, ik wil eindigen in Amerika. Gewoon, omdat het kan. Vandaag geen groot natuurgebied, maar onverwacht toch prachtige paden en zelfs een hunebed. Hier dan toch maar eens mijn telefoon op de grond gelegd en een selfie van ons samen gemaakt. Vijf dagen op pad geweest, 165.696 stappen gezet, ruim 88km. gelopen. Pittige paden gehad, vaak zwaar voor mijn voeten. Prachtige natuurgebieden doorkruist. Samen met Corvo naar alles gekeken. Elke dag uren gedwaald zonder iemand tegen te komen. Moeilijkheden overwonnen. Stil geworden. Geuren opgesnoven. Gewandeld met mijn hand in zwarte manen. Me verwonderd over kleine dingen. Dankbaar voor wat we kregen. Intens en vol geleefd.
Inès Koudijs, 01 t/m 05 november 2021 Corvo is een Spaanse PRE van 8 jaar oud. Vanwege trauma’s in Spanje en Frankrijk is hij bang voor mensen en niet berijdbaar. Van wandelen geniet hij echter enorm. |
