Herinneringen van Wiha over leven in Peest deel 2: 

Ponyrieden                                                                              

Peeist is mooi, de omgeving is mooi. Veul inwoners hebben een peerd in ’t laand lopen, soms heuilemaol inpakt. Het bennen de hobbyboeren met heur peerden.
In oonze jeugd leuipen der ok peerden in ’t laand. Dat waren wark- peerden. Soms har eein der wat pony’s lopen.
Het was op een zundagmiddag, dus hadden we oons zundagsgooud aan.
Toen haj nog kleren, alleein veur zun en feestdaogen.
Wij leuipen oons wat te vervelen. Een hangplek hadden wij neeit.
We preuiten wat over de streken van Dik Trom. Wij kwamen bij ’t laand, waor de pony’s leuipen van eein van oons.   



De pony’s en Dik Trom braachten oons op ’t idee om te gaon ponyrieden, maor dan net as Dik Trom op zien ezel, achtersteveuren derop.
Wij heuilden een pony vaast en oonze Dik Trom stapte op, de steert in zien haandties. Hij daacht neeit aan zien zundagse gooud.
We leuiten oons 'ezelie' lös en daor ging ’t hèen, totdat de pony daacht:
'wat he’k daor toch op mien rug?' en de rem der opgooide. De berieder laandde met een boog op de grond, bleef even liggen, krabbelde omhoog en kwam wat beduusd op oons tooulopen.
De reden hiervan was neeit zien landing, maor zien zundagse broek.
Die was voel en der zat een scheur in, Met hangende pooties is hij naor hoes gaon, waor hij van zien mam een paor petsen met de schötteldoouk om de oren kreeg.
De pony’s krulden de bovenlip, wij hadden liefzeert van het lachen, want…, der is ja maor eein vermaok en dat is leedvermaok! 

Wiha
Peest, augustus 2009